Οι Ελληνίδες παραπονιούνται πως οι άντρες έχουν χαθεί. Οι άντρες, πως οι Ελληνίδες την έχουν δει όσο δεν πάει. Αποτέλεσμα; Aυτό που βιώνουμε όλο και συχνότερα βγαίνοντας για ένα ποτό μια Παρασκευή βραδυ. Μεγάλες γυναικοπαρέες και ανδροπαρέες να χωρίζουν κάθε μπαρ στα δύο σα να το είχε γεμίσει κάποιος με νερό και λάδι. Ακόμα και ένα βλέμμα στα μάτια από μακριά, θεωρείται πλέον μια θαρραλέα κίνηση. Γιατί άραγε;
Πολλοί, συμπεριλαμβανομένου και εμού, θα βιαστούν να κατηγορήσουν τα σοσιαλ, όμως για λάθος λόγους. Όσο και να είμαστε κολλημένοι πια στα κινητά μας και στα τάμπλετ, ένα σημαντικό μέρος της ζωής μας εξακολουθούμε να το περνάμε εκτός αυτών. Και η ουσία είναι να καταλάβουμε τι είναι αυτό που ξέχναμε στα σοσιαλ και δεν έχουμε μαζί μας εκεί έξω. Ο πιο καλός παραλληλισμός που θα μπορούσε να κάνει κανείς, είναι αυτός μεταξύ Θεάτρου και Κινηματογράφου. Στον κινηματογράφο, όλα είναι προσχεδιασμένα, τα ρούχα ατσαλάκωτα, τα μαλλία στην εντέλεια. Κάθε λέξη συγιζμένη 10 φορές. Μια αίσθηση πλασματικής τελειότητας, την οποία αποζητούμε και πληρώνουμε για να δούμε. Στο θέατρο όμως.....Έκει είναι οι πραγματικές εξετάσεις. Εκεί που θα συμβεί κάτι απρόοπτο, θα χάσεις τα λόγια σου, θα χρειαστεί να αυτοσχεδιάσεις.....Έκει φαίνεται η πραγματικότητα. Δεν σας κάνει εντύπωση πόσοι νέοι πάνε σινεμά συνέχεια ενώ ελάχιστοι αυτοί που πάνε τακτικά στο θέατρο;
Αυτό συμβαίνει και με τα σοσιαλ. Δημιουργούμε την τέλεια εικόνα, πίσω από ένα γυαλί. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν προσπαθόυμε να μεταφέρουμε το γυαλί αυτό στην καθημερινότητα. Τότε, το να πάμε να μιλήσουμε σε έναν άγνωστο, φαντάζει σαν να μας ζήτησε κάποιος να παρουσιάσουμε θέμα που δεν γνωρίζουμε σε άγνωστο ακροατήριο. Και πως αντιδρούμε σε αυτό.....; Δημιουργώντας όλες τις προυποθέσεις για να μην χρειαστεί να συμβεί.
Οι γυναίκες, με το να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν απρόσητα μοντέλα βγαλμένα από πασαρέλες του Μιλάνου, με απλανές ή αγριεμμένο βλέμμα που στέλνει μόνο δύο μηνύματα: "Δεν είμαι εδώ", ή "μην διαννοηθείς να πλησιάσεις". Το χαμογελαστό πρόσωπο σε μια Ελληνίδα φαντάζει σαν έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο. Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί δεν το βλέπουμε πουθενά πλέον. Και φυσικά, οι άντρες αντιδράνε αναλόγως. Επιτηδευμένο ντύσιμο μέχρι αηδίας, μαλλιά στυλαρισμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, κι ένα αγριεμένο βλέμμα που πλανάται γενικώς, με την ελπίδα ότι κάποιο θηλυκό θα το εντοποίσει, και θα πέσει ξερό στην μπρουταλιτέ του. Ανεξαρτήτως του πως είναι εμφανισιακά, ο μέσος νέος Έλληνας άντρας στέκεται μέσα σε ένα μπαρ σαν να είναι τουλάχιστον ο Άστον Κούτσερ, και οι γυναίκες πρέπει να πάρουν αριθμό προτεραιότητας, και να ρίξουν τα μούτρα τους πρώτες, αν θέλουν να ασχοληθεί μαζί τους.
Μήπως αντιληφθήκατε πως μέχρι τώρα μίλησα μόνο για εικόνες; Κι όμως, αυτό που θέλουμε να δείχνουμε προς τα έξω, είτε από ανασφάλεια, είτε από εγώ, είτε γιατί έτσι μας έμαθαν, καθορίζει και το πως διαμορφώνονται οι σχέσεις των δύο φύλων. Και το χειρότερο, μπορούν να μας προσπεράσουν τόσα καλά, απλά και μόνο γιατί δεν μάθαμε ποτέ να είμαστε ο εαυτός μας, και όχι αυτοί που περιμένουν οι άλλοι. Κρίμα δεν είναι.....;
Vrazilianos