Από το Survivor, στο Star Academy, κι από το X-Factor στο YFSF, όλη η Ελλάδα βρίσκεται
εγκλωβισμένη σε reality που πλημμυρίζουν τις τηλεοράσεις, αλλά και τα social media. Στην καλύτερη περίπτωση, τα reality μπορούν να θεωρηθούν ως αντιπερισπασμός για χιλιάδες άνεργους νέους από την δύσκολη πραγματικότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που για κάποιους γίνονται αυτοσκοπός. Και εκεί είναι που πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε, και σαν γενιά και σαν κοινωνία.
Σαν λάτρης της Hip Hop και της Rap από τα τέλη του 80, παρατηρώ μια έντονη ομοιότητα στην επίδραση που είχε (και ακόμα έχει) αυτό το είδος μουσικής σε αφροαμερικανούς νέους, με την επίδραση που έχουν τα reality και talent shows, σε νέους και νέες στην Ελλάδα. Το μήνυμα που σε εισαγωγικά περνούσε η Hip Hop, ήταν πως ήταν ok να μην κάνεις τίποτα στη ζωή σου, ήταν ok να κλέβεις και να πουλάς ναρκωτικά για να επιβιώσεις, ήταν ok να κάνεις hustling, και ότι πρέπει να είσαι βλάκας για να πας να δουλέψεις, όταν μπορείς να γίνεις Rap-Star και να βγάζεις εκατομμύρια τραγουδώντας. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορείς να δώσεις, είναι πως στην εποχή και στα μέρη της Αμερικής που γεννήθηκε αυτό το είδος, η ευκαιρίες για εκπαίδευση ήταν και είναι όντως προνόμιο της μέσης τάξης και σπανίως της εργατικής.
Πάμε στο τώρα και στην Ελλάδα, που τα reality έχουν πάρει το ρόλο της Rap και της Hip Hop. Βλέπουμε χιλιάδες νέα παιδιά να κάνουν ουρά στις οντισιόν των reality και των talent show, και να επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά την ίδια cliche φράση: "Το όνειρο μου ήταν πάντα να γίνω τραγουδιστής/τρια". Πραγματικά, δεν έχω τίποτα με νέους καλλιτέχνες που σπουδάζουν μουσική από μικρή ηλικία, και αναζητούν την ευρύτερη προβολή που θα τους ανοίξει επαγγελματικές πόρτες. Καλά κάνουν και πάνε. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με κάποιον που πάει στο Survivor, και δηλώνει πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το χρηματικό έπαθλο. Είναι τίμιο και καλά κάνει και πάει. Έχω όμως μεγάλο πρόβλημα, στην Ελλάδα του 2017 που η παιδεία,(δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια) είναι ακόμα δημόσια και δωρεάν, να κάνουν ουρές στις οντισιόν 16χρονα και 18χρονα που ψάχνουν ένα εύκολο πέρασμα στο Ελληνικό όνειρο, της χλιδής και του star-system. Έχω πρόβλημα να λένε πως ήταν πάντα το όνειρο τους, όταν η μόνη τους σχέση με τη μουσική είναι αυτή με το ραδιόφωνο και το α-καπέλα του μπάνιου. Ακόμα χειρότερα, όταν οι γονείς, και οι μανάδες περισσότερο, σιγοντάρουν από πίσω.
Είναι αλήθεια αυτό το μήνυμα που θέλουμε σαν κοινωνία να περάσουμε στους νέους; Ότι όλοι μπορούμε να γίνουμε καλλιτέχνες και διάσημοι; Στην χώρα των χιλιάδων ανέργων, που οι τραγουδιστές είναι το νούμερο 1 σε προσφορά επάγγελμα, να φουσκώνουμε τα μυαλά των παιδιών πως είναι ok να πάνε από τον εύκολο δρόμο και να μη μοχθήσουν για κάτι καλύτερο; Είναι ok να φουσκώνουμε τα μυαλά καλλίγραμμων νέων κοριτσιών, που δεν μπορούν να αρθρώσουν πρόταση χωρίς το "μαλάκα" και το "μωρή¨ , ότι μπορούν να γίνουν καλλιτέχνες απλά και μόνο επειδή γεννήθηκαν με κορμάρα;
Η ποιοτική διαφορά της παλιάς σχολής, πριν την έξαρση της τηλεόρασης και των social, με την γενιά των reality είναι τεράστια. Τότε, το "είναι το όνειρο μου να γίνω καλλιτέχνης", σήμαινε χρόνια δουλειάς σε 3α και 4α μαγαζιά της επαρχίας, στην αφάνεια, με την ελπίδα ότι κάπου, κάποιος, ίσως τους ακούσει και τους δώσει μια ευκαιρία. Με όλο το ρίσκο που αυτό συνεπαγόταν, ότι δηλαδή μπορούσες να περάσεις μια ζωή on the road και να πεθάνεις στην αφάνεια. Σήμερα, έχουμε συμπτύξει αυτά τα χρόνια προσπάθειας και μόχθου, στη διάρκεια μιας τηλεοπτικής σεζόν, με φώτα, πίστες, χλιδή, και όλα σερβιρισμένα στο πιάτο. Ένα εξάμηνο πλέον αρκεί, για να αποφασίσει το εγχώριο star-system αν κάποιος θα γίνει καλλιτέχνης ή όχι.
Αναρωτιέμαι, αν εμείς που σπάσαμε χρόνια το κεφάλι μας να σπουδάζουμε, ή όλοι οι καλλιτέχνες που έπαιξαν την ζωή τους κορώνα-γράμματα ακολουθώντας το όνειρο στο σκοτάδι για χρόνια έχουμε λάθος. Μήπως εμείς δεν περάσαμε το σωστό μήνυμα στους νεότερους,ή δεν καταφέραμε να συμβαδίσουμε με την εποχή μας; Εμένα πάντως, μου έμαθαν πως για ότι θέλω να πετύχω στη ζωή πρέπει να δουλέψω, και πως τα αληθινά πράγματα που διαρκούν, βγαίνουν μέσα από κόπο, προσπάθεια. Μήπως στην Ελλάδα αντί για reality χρειαζόμαστε ένα reality check ;
Vrazilianos