Με αφορμή το "My Style Rocks", πάνε κοντά 4 μήνες από την τελευταία φορά που ένιωσα την ανάγκη να γράψω. Σε αντίθεση με τους bloggers κατ'επάγγελμα, το να γράφω για μένα είναι χόμπι αλλά και πολυτέλεια στην οποία ενδίδω όταν έχω τα κατάλληλα ερεθίσματα, και κυρίως όταν μου το επιτρέπουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Αν και πάει μήνας που είχα δει τα hash-tags στο twitter για το "Power of Love", και είχα μια πρώτη ιδέα περί τίνος πρόκειται, δεν ήθελα να εκφέρω γνώμη πριν παρακολουθήσω 2-3 επεισόδια. Και ομολογώ πως μπερδεύτηκα.
Το concept που προκύπτει από αυτό το reality, είναι ένα άμορφο μείγμα μεταξύ big brother, Ραντεβού στα Τυφλά, και με παρουσιάστρια που θα ταίριαζε περισσότερο σε εκπομπή τύπου "Πάμε Πακέτο", και όχι σε παιχνίδι "γνωριμιών". Όσο και να την συμπαθώ την Μπακοδήμου, ούτε τον αέρα της Τριφύλλη σαν προξενήτρα μου βγάζει, ούτε την τσαχπινιά της Βλασιάδου....Ίσα ίσα, μου φαίνεται πολύ απόμακρη από όλο αυτό που διαδραματίζεται, και το λέω με βεβαιότητα, πως δεν είναι ικανή να τσαλακωθεί στο βαθμό που χρειάζεται ένα τέτοιο reality. Προσωπική μου γνώμη, ένα τέτοιο reality, θα χρειαζόταν μια παρουσιάστρια τύπου Τσιμτσιλή, Πάνια, η ακόμα και Καλομοίρας. Παρουσιάστρια , που θα μπορέσει να κάνει connect με όλο αυτό που διαδραματίζεται στο παιχνίδι. Σίγουρα όχι την φτασμένη ξανθιά 40ρα, με το μελαγχολικό βλέμμα που αναζητά το υπερβατό.
Όσον αφορά τους παίκτες, η θέση μου αφενός και μόνο για τη συμμετοχή τους, είναι πάγια και την έχω εκφράσει και σε προηγούμενα ποστ μου. Εγώ προσωπικά, θα ντρεπόμουν να πω ότι επαγγέλλομαι κάτι στην παρουσίαση μου πριν μπω σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Κοινώς έχουμε να κάνουμε με 10-12 άτομα που έξω από το παιχνίδι προφανώς και δεν έχουν μπούσουλα, δεν κάνουν κάτι για να το πω λαϊκά, και έρχονται μέσα να μας δείξουν πόσο ατσαλάκωτοι είναι, πόσο φτασμένοι είναι οι άντρες με τα τατουάζ, το υφάκι, και την λανθάνουσα αυτοπεποίθηση πως είναι κάτι το ιδιαίτερο. Οι δε κοπέλες, εκτός τόπου....Τουλάχιστον στο My Style Rocks το ντύσιμο ήταν το θέμα της εκπομπής. Στο "Power of Love" είναι όλες ντυμένες πρωί-βράδυ λες και ετοιμάζονται για έξοδο στα μπουζούκια. Πραγματικά θα έβγαζα το καπέλο στην κοπέλα που θα εμφανιζόταν με ένα Τζην και ένα Τ-Shirt, με την αυτοπεποίθηση του "Αυτή είμαι"! Όμως όχι....Πρέπει να τα φοράνε όλα, όλες τις ώρες. Δεν το βρίσκω σημειολογικά σωστό, να προβάλουμε μέσα από Reality, μία πλασματική ουτοπία, πως όλα είναι τέλεια, είμαι Θεά/ός, δεν βαριέσαι, κανένας δε χάνεται. Όχι στις μέρες μας. Ίσως είναι δική μου αδυναμία, αλλά εγώ αν δεν είχα δουλειά, και εξαρτιόμουν από τους γονείς μου, δεν θα μπορούσα να είμαι μέσα σε ένα reality, να το παίζω ότι είμαι κάτι, και να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Πόσο μάλλον να είμαι αυτός που χρηματοδοτεί μια τέτοια παραγωγή.
Τέλος, το συγκεκριμένο reality, παρουσιάζεται ως ένα κοινωνικό πείραμα. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Δεν γνωρίζω, τι είναι αυτό που περιμένει η παραγωγή να προκύψει ως συμπέρασμα από το "πείραμα" αυτό. Είμαι όμως σίγουρος γι'αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι. Τις ανασφάλειες του νεοέλληνα όταν τον βάζεις σε μία ομάδα, και τον έχεις απομονώσει από τα comfort zone του. Τις αντιλήψεις και τις αδυναμίες στην προσέγγιση του αντίθετου φύλου, και την ανασφάλεια της απόρριψης. Την ανασφάλεια του να είμαι ο εαυτός μου, και να προσπαθώ να αναδειχθώ μειώνοντας τους γύρω μου. Ο τυχοδιωκτισμός, η χαρά με τη στενοχώρια του διπλανού, η κατινιά και η δημιουργία ίντριγκας εκ του μηδενός. Νομίζω πως αυτές και άλλες αδυναμίες του νεοέλληνα, τις έχει αναδείξει το συγκεκριμένο reality με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ίσως καλύτερα από πολλά άλλα, καθώς δεν πρόκειται για ένα παιχνίδι ικανοτήτων αλλά για παιχνίδι νοοτροπιών. Αυτό που είσαι, ή φαίνεσαι καλύτερα, είναι και το μόνο σου χαρτί σε αυτό το reality. Παιξ'το σοφά....