Κανονικά στο Blog μου γράφω για θέματα, τέχνης, μουσικής, μόδας, αλλά σήμερα ένιωσα την ανάγκη να αφιερώσω τον λιγοστό χρόνο μου, και μερικές γραμμές για έναν καλλιτέχνη που σήμαδεψε τα εφηβικά μου χρόνια, κ με διαμόρφωσε και εμένα τον ίδιο σαν ερασιτέχνη συνθέτη κ μουσικό.
Δευτέρα πρωί 9 Σεπτεμβρίου ετοιμαζόμουν για τη δουλεία αμέριμνος, ακούγοντας Ελληνικές ειδήσεις στο ραδιόφωνο, όπως κάνω χρόνια τωρα σαν Έλληνας του εξωτερικού. Και όπως έπινα την τελευταία γουλιά καφέ πριν βγω απο το σπίτι, μια ειδοποίηση στο κινητό ήρθε να τα αλλάξει όλα σε μια στιγμή. "Πέθανε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας " διαβάζω στην οθόνη, και ένιωσα τον χρόνο να σταματάει.
Σαν μόλις να είχα διαβάσει το χαμό ενός δικού μου ανθρώπου. Αφήνω κάτω την τσάντα μου και ξαναγυρνάω στην κουζίνα, βάζω αντανακλαστικά άλλη μια κούπα καφέ κ κάθομαι. Είχα αργήσει αλλά δεν είχε καμμία απολύτως σημασία... Το μυαλό μου είχε γυρίσει 25 χρόνια πίσω, σε εκείνα τα αθώα εφηβικά χρόνια, κ οι εικόνες από τις συναυλίες του, σε Λυκαβητό, στο Πανηγύρι του Μωραίτη, στο Σταυρό του Νότου, άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη. Αυτή η παρείστικη ατμόσφαιρα που σπανίζει στην εποχη μας, όλοι αγκαλιασμένοι να σιγοτραγουδάμε σε μπουάτ και παραλίες το "Εκεί στο Νότο" , "ένας Τούρκος στο Παρίσι", Διδυμότειχο Μπλουζ", ήταν όλα το δημιούργημα και η παρακαταθήκη του Λαυρέντη κ της γενιάς του. Παιχνιδιάρικα στιχάκια, τόσο αληθίνα που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί για τον καθένα από μας. Τόσο απλά, κι όμως τόσο βαθιά. Όσο εύκολα έσβησαν οι τόσες μπάντες Grunge των 90's και τα ρεφραίν τους άλλο τόσο οι στίχοι του κ οι μελωδίες του θα είναι πάντα επίκαιρες κ θα έρχονται να μας θυμίζουν τα ωραία χρόνια μιας άλλης εποχής.
Κ το ομορφότερο κομμάτι αυτού του ανθρώπου, ήταν η απλότητα. Χώρις τουπέ, χωρίς αυτοπροβολή....Αυτός και η κιθάρα του, κατάφερε να αγγίξει εκατομμύρια Έλληνες, κ να γίνει ένας σκοπός που πάντα θα σιγοπαίζει άθελα στο μυαλό μας όποτε αναπολούμε καλοκαίρια του 80 και του 90. Ώπου υπάρχει παρέα και μια κιθάρα, η ψύχη του πάντα θα βρίσκει το δρόμο της πίσω στη γη, μέσα από τις χορδές και τα στόματα όλων αυτών που τον λάτρεψαν. Πάντα επίκαιρος, και πάντα μάχημος μέσα από τη μουσική του, δεν δίστασε να κάνει το Ροκ κοινωνικοπολιτικό, καταφέρνοντας όμως να μένει απολιτίκ, κ να μας βάλει 14χρονα παιδιά τότε να αναλογιστούμε λέξεις όπως μεταπολίτευση, σοσιαλισμός, και να καλλιεργήσουμε πολιτική συνείδηση. Κάτι από το οποίο οι νέοι σήμερα δυστυχώς απέχουν συνειδητά. Τέτοια ήταν η δύναμη της μουσικής του.
Έίναι σχεδόν μεσάνυχτα εδώ στη Βιέννη, και κοιτώντας έξω από το παράθυρο όσο γράφω, θα ήθελα να κλείσω με δυο στίχους του, ενός από τα όχι τοσο γνωστά τραγούδια του."Παράθυρα που κούρασε η θέα"
"Παράθυρα που κούρασε η θέα
και δεν μπορούν ν'αλλάξουν περιβάλλον
στη Νίκαια στο Μετς στην Καλλιθέα
παραθυρά που κούρασε η θέα
Οι ένοικοι κρεμάνε τις κουρτίνες
να κρύψουν τι στ΄αλήθεια κι από ποιόνε
όλοι το ίδιο γδύνονται και τρώνε
και χανονταί στου καναπέ τις δίνες"
Καλό ταξίδι Λαυρέντη...
Βραζιλιάνος